به گزارش واژه، «چند بیماری که چنین علایمی داشتند در بیمارستان فوشان به عنوان بیماران مبتلا به آنفلوآنزا بستری کردند و حتی علت مرگ آنان را ابتلا به نوع حاد همین بیماری نوشتند. کمی بعد، برخی پزشکان آنجا تفاوت‌هایی در این بیماران با بیمارانی که درگیر آنفلوآنزا می‌شدند تشخیص دادند اما مقامات استان گوانگ‌دونگ ابتدا موضوع را جدی نگرفتند و بعد هم آن را پنهان نگه داشتند.
دولت چین که بعدتر از ماجرا مطلع شد، کوشش‌هایی در مهار سارس به کار بست اما آنها هم از گزارش به سازمان بهداشت جهانی طفره رفتند و تا فوریه ۲۰۰۳ این موضوع را پنهان نگه داشتند. آن زمان باورشان این بود که خطر چندان هم جدی نیست و امکان مدیریت آن، بدون نیاز به سازمان بهداشت جهانی و هم‌اندیشی متخصصان دیگر کشورها وجود ندارد.
اشتباه می‌کردند و بعدتر هم خودشان به این اشتباه اعتراف کردند و از جامعه جهانی برای تأخیر در اطلاع‌رسانی رسماً پوزش خواستند. البته خبر شیوع سارس قبل از اعلام رسمی مقامات چین منتشر شده بود. گویا کارشناسان یکی از شعب سازمان بهداشت جهانی که مقر آن در کاناداست، با رصد آمارهای آنلاین و دقت در شمار فزاینده و غیرعادی مبتلایان به «آنفلوآنزای حاد» در آن ناحیه از چین متوجه اتفاقاتی مشکوک شدند و داده‌های خودشان را به سازمان بهداشت جهانی ارسال کردند.
این کشف و بعد هم صحت‌سنجی آن تا اوایل زمستان ۲۰۰۳ طول کشید و تازه از اواسط این فصل و ورود کارشناسان سازمان بهداشت جهانی و جدیت دولت چین در مواجهه با سارس بود که امکان مواجهه درست و مهار بیماری فراهم شد. اما تا آن زمان ویروس به واسطه چند بازرگان به هنگ‌کنگ و مالزی و بعد به کشورهای دیگر سرایت کرده و به بخش وسیعی از شرق آسیا رسیده بود.
طبق آمارهای رسمی حداقل ۲۹ کشور، کمتر یا بیشتر درگیر سارس شدند؛ هرچند شمار مبتلایان – خوشبختانه – از ۸ هزار و چند نفر بیشتر نشد. از میان‌شان ۷۷۴ نفر جان باختند (بیماری از هر صد مبتلا جان حدود ۱۱ نفر را می‌گرفت) .
شاید ما که همه‌گیری کرونا و مرگ و میر فراوان آن را به چشم دیده‌ایم و هنوز هم با آن مواجهیم، این اعداد مربوط به سارس را چندان جدی نگیریم اما آن زمان شیوع این بیماری وحشت بزرگی نه فقط در شرق آسیا، که در سراسر دنیا ایجاد کرده بود.
همچنین ناگفته نماند تازه اواخر فوریه ۲۰۰۳ بود که پزشکی ایتالیایی به نام کارلو اُربانی نگاه غالب درباره این که این بیماری نوع حادی از آنفلوآنزاست را به چالش کشید و نشان داد که بیماری از ویروسی خطرناک‌تر ناشی می‌شود و برای مهار آن، به اقدامات و برنامه‌های سخت‌گیرانه‌تری نیاز است. ناگفته نماند مطالعات بعدی نشان داد جهش ویروس در تبدیل به خطری برای انسان، احتمالاً در بدن نوعی خفاش روی داده است.»