به گزارش واژه، «جوری تند و تند پله‌ها را دو تا یکی می کند و تنه می زند که چند نفری با چشم گرد شده و عصبانی نگاهش می کنند. یکی با صدای بلند داد می زند اگر تو عجله داری من بیشتر عجله دارم اما دلیل نمی‌شود این جوری با کات گفتن هل بدهی و راهت را باز کنی. مرد اما با هیجان و لحنی که ملایمت در آن آشکار است جواب می دهد: «حق دارید راستش بعد از دو سال خیلی خوشحالم دوباره سینما می آیم. اصلاً مثل بچه ها شده ام. قلبم تند و تند می زند.» جملاتش انگار آبی است بر آتش خشم بقیه کسانی که سوار بر پله برقی هستند. زن مسن ماسک را روی صورتش بیشتر فشار می دهد: «حق دارد. این کرونا زندگی برایمان نگذاشته. من هم خیلی خوشحالم بیرون آمده ام.» مردی که معترض شده بود حالا لبخند پت و پهنی صورتش را می پوشاند: «بعله همه خوشحالیم اما باید آرامش داشت.» مرد نفس عمیقی می‌کشد. گویی هنوز وارد سالن نشده به پرده نقره ای و جادوی تصویرش فکر می کند.
راستی اصلاً چه کسی است که دلش نخواهد در تاریکی شگفت انگیز سالن سینما و روی پرده بزرگ نقره ای فیلم مورد علاقه اش را ببیند. اصلاً همان هول‌هول آماده شدن برای رسیدن به سالن، گیشه بلیت، کنار هم فیلم دیدن راستی که کرونا در دو سال گذشته کلی زندگی مان را تغییر داده و حسرت به دلمان گذاشته. حالا دوباره سالن های سینما بازگشایی شده اند، یعنی این بار واقعاً کرونا مغلوب جادوی تصویر شده است. اصلاً ماهایی که این روزها تصمیم گرفتیم و دوباره بعد از دو سال توی سالن سینما کنار هم نشستیم چقدر به کرونا و حواشی اش فکر کردیم. چقدر دقت کردیم آدمی که روی صندلی کناریمان نشسته ماسک دارد یا نه؟ صدای سرفه که آمد بر خود لرزیدیم یا نه؟ شاید هم آن قدر مشتاق فیلم دیدن دسته جمعی بودیم که دیگر به هیچکدام از اینها فکر نکردیم؟ بهتر است به چند سالن سینما برویم و ببینیم در آنجا چه می گذرد.
دختر سه لایه ماسک روی هم زده کاملاً مضطرب است. از آقایی که پشت گیشه بلیت فروشی نشسته می پرسد: «آقا توی سالن همه ماسک دارند؟» مرد با خونسردی جواب می دهد: «زمانی که خوراکی می خورند، بر می دارند دیگر.» دختر مضطرب تر می پرسد: «یعنی تذکر نمی دهید؟» مرد فقط سری تکان می دهد. دختر جوان رو به مادرش می گوید: «مامان برویم آخر تو بیماری زمینه ای داری. شنیدی که گفتند توی سالن ماسک ها را برمی دارند.» مادر دخترک اما بی ترس روی یکی از صندلی های سالن انتظار می نشیند: «مادر جان ما که ماسک مان را زده ایم. دلم پوسید توی خانه. بگذار فیلمم را ببینم.» دخترک اما نگران مدام دور سالن چشم می گرداند.
فودکورت (سالن غذا) پر از آدم‌هایی است که ماسک ندارند و غذا می خورند. هر چند تعدادی غذایشان را دستشان گرفته و نزدیک بالکن یا پنجره غذا می خورند. تعدادی هم گوشه ای از سالن سلفی می گیرند، کاملاً ذوق زده سینما آمدن. بچه ها بازی می کنند و این ور و آن ور می دوند. مادر و پدرهای نگران مدام تذکر می دهند دستشان را به در و دیوار و آسانسور نمالند. برخی برای این که بچه ها را سرگرم کنند مقابل پوسترها از آنها عکس می گیرند.
دختر و پسر جوانی که یادشان رفته ماسک بزنند از قهوه فروشی کنار سالن ماسک می خرند. صاحب کافه می گوید من که مراعات زیادی از مردم نمی بینم به همه چیز دست می زنند و کمتر کسی هم الکل می زند، یعنی اصلاً مراعات ها مثل روزهای اول نیست. همکارش می گوید سخت نگیر، مردم بعد از دو سال ذوق زده اند.
چراغ ها که خاموش می شود پرده نقره ای بیشتر به چشم می آید. بلیت ها با حفظ فاصله گذاری اجتماعی فروخته شده یعنی اگر با همسر یا دوست صمیمی ات هم سینما رفته باشی بین تان یک شماره فاصله هست. اما کمتر کسی به این فاصله گذاری توجه می کند. فکر که کنی کمی هم طبیعی است. بیشتر کسانی که با هم سینما می آیند یا دوست نزدیکند یا اعضای خانواده یعنی کسانی که در طول شبانه روز با هم زندگی می کنند. قبل از شروع فیلم برخی که از ازدحام فضا گلایه دارند جایشان را به جلوی پرده تغییر می دهند؛ همان جایی که خالی است و به خاطر نزدیک بودن زیاد به پرده طرفداران کمتری دارد. مثل زن و مرد جوانی که با کنترلچی سینما هماهنگ می کنند و جایشان را به جلوی سالن تغییر می دهند. پیش بینی فروشنده گیشه درست بود و خیلی ها موقع فیلم دیدن ماسک را از صورتشان برمی دارند تا خوراکی بخورند. برخی اما تا پایان فیلم هم دست به ماسک شان نمی زنند. دو نفری که داخل سینما ماسک خریدند تا پایان فیلم هم ماسک روی چانه شان است.
بعد از تمام شدن فیلم دختر جوان از وضعیت کلی سینما احساس رضایت می کند: «سالن که نصف ظرفیت بود، تهویه هم داشت و فاصله گذاری هم رعایت شده بود. من استرسی نداشتم اما متوجه شدم کسی اگر تک سرفه می زد همه بر می گشتند و نگاهش می کردند. انگار جرم شده.» موقع خارج شدن از سالن سینما انگار همه برای سوار شدن به آسانسور ملاحظه بیشتری دارند. کسی اصراری ندارد بیش از ظرفیت مجاز وارد آسانسور شود.
سجاد نوروزی، مدیر پردیس سینمایی آزادی و عضو شورای صنفی نمایش، درباره بازگشایی دوباره سالن های سینما به ما می گوید: «معمولاً افراد خانوادگی به سینما می آیند وقتی در خانه و منزل افراد کنار یکدیگرند توقع این که فاصله گذاری در سینما به دقت انجام شود شاید زیاد باشد. اما کماکان ما با ظرفیت ۵۰ درصدی بلیت می فروشیم. الان همه حمل و نقل عمومی کشور از جمله قطار و هواپیما با صد درصد ظرفیت کار می کند و تنها جایی که با ۵۰ درصد ظرفیت و رعایت پروتکل ها کار می کند سینماها هستند. بررسی های میدانی ما نشان می دهد تقریباً ۹۹ درصد مخاطبان سینماها واکسینه کامل شده اند. این که یک تعداد از مردم جرأت کرده و دوباره سینما می آیند هم برای همین است که واکسن زده اند. البته خبرهایی هم هست که از اول آذر قرار است کارت واکسیناسیون هم در سینماها کنترل شود. رشد واکسیناسیون عمومی و اکران فیلم هایی با مخاطب زیاد موجب رونق سینماها در چند روز اخیر شد.»
به عقیده او سینما در دوره بعد از کرونا راهبردی ترین تفریح و ارزان ترین تفریح کشور محسوب می شود و سیستم و دولت باید نگاه ویژه و جدی به آن داشته باشند. رشد قیمت ها در حوزه گردشگری و در دیگر حوزه ها باعث شده حتی طبقه متوسط هم از آنها استفاده نکنند. سینما هنوز برای اکثر مردم قابل استفاده است و طی این دو سال تنها جایی است که پروتکل ها در آن اجرا و همچنان هم اعمال می شود.
او در پاسخ به این سؤال که چرا داخل سالن به آنهایی که از ماسک استفاده نمی کنند تذکر داده نمی شود، می گوید: «ما نمی توانیم به مردمی که دو سال است انواع و اقسام محدودیت ها را تحمل کرده، واکسینه‌شده و اکثراً هم تجربه یک بار ابتلا به کرونا را دارند و بعد از دو سال دو ساعت آمده اند، تفریح کنند دائم تذکر بدهیم. منطقی نداریم و فقط اعصاب شان را خرد می کنیم.»
او تأکید می‌کند: «هیچ صنفی به اندازه سینمادارها در دوره کرونا لطمه نخورده. در حوزه سینماهای تک‌سالنه ورشکستگی قابل جبران نیست. البته هنوز شرطی برای پیک های بعدی نگذاشته اند و من به عنوان یک شهروند معتقدم شاید پیکی به شدت و حدت قبل اتفاق نیفتد اما هر چه هست این روزها مردم از سینما آمدن خوشحالند و فعلاً شرط خاصی برای سن یا شرایط دیگر قائل نشده اند.»
جادوی تصویرخیلی ها را دوباره به سینما برگردانده. کسی نمی داند کرونا در سالن های سینما هم جولان می دهد یا نه؟ اما خیلی هایمان پذیرفته ایم که با واکسن و رعایت مسائل بهداشتی و ماسک دوباره یکسری از فعالیت های زندگی مان را از سر بگیریم. انگار چاره ای نیست و باید زندگی کردن با کووید-۱۹ را تمرین کنیم.»