پایگاه خبری تحلیلی واژه – زمان غروب آفتاب است، یک سوی خیابان برق دارد، سوی دیگر در بی برقی است، ساختمانهایی که نمای رومی دارد و هر طبقه اش با ریسههایی غرق در روشنایی است، اما سوی دیگر تنها در حسرت نور مانده است. همان استخوانی در گلوی آنکه بی برق و روشنایی و کولر قرار دارد.
بر اساس آمار و اظهار نظر کارشناسان نور به کار رفته در نمای ساختمان بدلیل آنکه به صورت نورمخفی بوده، تاثیر چندانی در روشنایی معابر ندارد لذا خاموش بودن این نوع نورپردازی ها تنها به صرفهجویی ختم خواهد شد اما آنچه در برابر این صرفه جویی ایستاده خودنمایی و چشمنواز ساختمانهایی است که هیچ نماد و نشانی از فرهنگ اصیل این سرزمین را در خود ندارد.
بر مبنای نظر کارشناسان این حوزه، معماری هر سرزمین در طول تاریخ و بر اساس فرهنگ، اقلیم و … شکل گرفته است. مردم ایران زمین نیز بر مبنای اقلیم این سرزمین معماری ایرانی بر اساس کمترین میزان مصرف انرژی و بهره گیری از موهبت های طبیعی بنیانگذاری شده و شکل گرفته است.
اما هجوم معماری غربی به این سرزمین نتیجه ای جز افراط در مصرف انرژی ندارد. استفاده بیش از اندازه از برق در روزهای اخیر خود نمونه ای کوچک از این مصرف گرایی است.
اداره برق به عنوان متولی اصلی مدیریت و ساماندهی مصرف انرژی، تاکنون سازوکار مشخص و موثری برای کنترل و پایش میزان برق مصرفی در نماهای ساختمانی ارائه نکرده است. همین خلأ نظارتی موجب شده برخی مالکان و سازندگان، بدون توجه به مقررات صرفهجویی انرژی و ملاحظات ایمنی، اقدام به نصب چراغها، پروژکتورها و سایر تجهیزات پرمصرف در نمای ساختمانها کنند.
این بیتوجهی نهتنها باعث هدررفت منابع انرژی میشود، بلکه گاهی به افزایش خطرات ایمنی از جمله خطر آتشسوزی، برقگرفتگی و فشار مضاعف بر شبکه توزیع برق نیز منجر میگردد. در واقع نبود یک دستورالعمل مدون و اجرای نظارت میدانی از سوی اداره برق، زمینهساز مصرف بیرویه و خارج از استاندارد برق در بخش نمای ساختمانها شده است.
ضروری است اداره برق با تدوین آییننامههای شفاف، ایجاد سامانههای کنترل هوشمند و همکاری با شهرداریها، ضمن اعمال محدودیت و استانداردسازی تجهیزات مصرفی، بر استفاده از برق در نماهای ساختمانی نظارت دقیقتری داشته باشد تا از اتلاف انرژی، هزینههای اضافی و بروز مخاطرات احتمالی پیشگیری گردد.