به گزارش واژه، فرشاد کاس‌نژاد در روزنامه ایران‌ورزشی نوشت: خبر این حس را القا می‌کند که انگار فوتبال ایران پر از ستاره است، آنچنان که در فهرست بهترین‌های جهان دو مهاجم دارد اما در فوتبال ایران هر مربی ایتالیایی -آندره‌آ استراماچونی یا گابریله پین- دست یک بازیکن بیرون مانده از بازار فوتبال ایتالیا -شیخ دیاباته یا آرتور یامگا- را بگیرد و به ایران بیاورد، می‌تواند جوری دروازه‌ها را بگشاید که حیرت کنیم. فوتبال در ایران تا این اندازه معطل یک بازیکن است.
از زاویه دیگری به ماجرا نگاه کنیم. سردار آزمون وقتی از فوتبال ایران رفت که با هیچ باشگاهی قرارداد نداشت. بازیکن ۱۸ ساله و بدون قرارداد که انتقالش به روبین‌کازان هیچ درآمدی برای باشگاه ایرانی و پیشین او -سپاهان- پدید نیاورد. او در لیگ روسیه درخشید و بعدها باشگاه‌های ایرانی از خواب بیدار شدند و چشم‌شان را مالیدند. مهدی طارمی وقتی از پرسپولیس به الغرافه رفت، درآمدی حدود ۵۰۰ هزار دلار برای باشگاهش خلق شد. باشگاه ایرانی بازیکن برای فروش به الغرافه ساخت، مثل استقلال که مهم‌ترین پدیده سال‌های اخیرش -مهدی قایدی- را به اندازه‌ای رساند که بتواند به شباب الاهلی برود. فوتبال ایران سازنده بازیکنی که یکی از بهترین‌های جهان باشد، نیست.
اما یک خبر می‌تواند به ما برسد که طارمی و آزمون در فهرست بهترین‌های جهان هستند. طارمی و آزمون و هر بازیکن ایرانی اما هنوز برای بازی در ۳۰ باشگاه مهم فوتبال اروپا در لالیگا، لیگ برتر، بوندس‌لیگا و کالچو آماده نشده است. علیرضا جهانبخش گران‌ترین انتقال تاریخ یک بازیکن ایرانی در اروپاست اما نمی‌تواند در برایتون فرصتی پیدا کند و به لیگ هلند –این بار فاینورد- برمی‌گردد.
برای بازیکن ایرانی می‌تواند برخورنده باشد که دراگان اسکوچیچ از ضعف‌های تاکتیکی‌اش بگوید اما واقعیت این است که کیفیت آموزش در فوتبال ایران در اندازه‌ای است که نوابغی مثل علی دایی و علی کریمی بازی در باشگاه بزرگی مثل بایرن‌مونیخ را تجربه می‌کنند و البته اولی ۶ گل و دومی ۴ گل برای بایرن می‌زنند. یا وحید هاشمیان بدون گل زده بایرن‌مونیخ را ترک می‌کند.
در خبرها مثلاً ما می‌توانیم استوری کریس رونالدو برای علی دایی را از افتخارات فوتبال ایران بدانیم و تعداد گل‌های ملی آسیایی را با تعداد گل‌های ملی رونالدو برای پرتغال مقایسه کنیم اما اگرچه خبر دقیق است اما خبر نامفهوم است، یعنی مفاهیم واقعی و تفاوت‌های عمیق را در خود ندارد.
مهدی طارمی و سردار آزمون در فهرست بهترین‌های جهان هستند اما هنوز در ۲۹ و ۲۶ سالگی بازی در باشگاه بزرگی را در لیگ‌های درجه اول اروپا تجربه نکرده‌اند. فدراسیون تاریخ و آمار کار خودش را می‌کند و بهترین‌های سال را با قواعد خودش انتخاب کرده است اما در فوتبال ایران بهتر است بدانیم با چه کیفیتی بازیکن می‌سازیم و چقدر در دنیای واقعی فوتبال در جمع بهترین‌های جهان سهم نیروی انسانی بازیکن و مربی داریم. فدراسیون تاریخ و آمار در فهرستش علی مبخوت، بازیکن ۳۱ ساله از الجزیره امارات یا اکرم عفیف از السد قطر را هم کنار مسی، رونالدو، لواندوفسکی و صلاح قرار می‌دهد اما فوتبال و بازار فوتبال را همیشه خبرها و آمارها نمی‌سازند.